Paul Simon - Songbook (1965)

Paul Simon met Kathy (ja die van "Kathy's song") in the "narrow streets of cobblestones" van Londen.

Deze plaat - eigenlijk een reeks akoestische demo's van Simon songs - werd opgenomen in een paar uren in Londen en geproduced door Jackson C. Frank (van "Blues run the game").

Prachtige hoes voor een juweeltje dat eigenlijk tussen de plooien van de tijd is weg gegleden.

The Clash - London Calling (1979)

London Calling is de titel van het derde album van de Engelse punkband The Clash.

Op het dubbelalbum London Calling verlaten de frontmannen Joe Strummer en Mick Jones het pad van de traditionele punk. Ze staan net als John Lennon en Paul McCartney open voor tal van muziekstijlen, variërend van rock 'n roll tot ballroom en ska. De beide componisten hebben een zeer inspirerende invloed op elkaar en stuwen elkaar op tot grote hoogten. Het album London Calling wordt door vele popcritici en -liefhebbers beschouwd als een van de beste albums ooit gemaakt.

De prachtige hoes is een eerbetoon aan Elvis. 

Bob Dylan maakt een platenhoes

Dat Bob Dylan een icoon is van onze tijd, vandaag trouwens 72 geworden, hoef ik niet meer te zeggen.

Hij werd in de loop van zijn carrière een paar keren verleid tot het ontwerpen - of althans schilderen - van de hoes van een van zijn albums, of voor zijn maatjes van the Band (Music from Big Pink).

Je denkt er van wat je wil, maar dit zijn de - ietwat primitieve - probeersels van onze held.

Blind Faith (1969)

Blind Faith was een Britse zogenaamde supergroep bestaande uit Steve Winwood (toetsen en leadzang), Rick Grech (basgitaar), Ginger Baker (drums) en Eric Clapton (gitaar en achtergrondzang).

Na het stoppen van Cream vormden Clapton en Baker een nieuwe band met als doel een meer folkrock georiënteerd geluid neer te zetten zoals The Band op haar album Music from Big Pink had laten horen. De nieuwe band werd gecompleteerd door Steve Winwood (ex-Traffic) en Rick Grech (ex-Family).

Na slechts één lp en één Amerikaanse tournee viel ook deze band uit elkaar. Reden hiervoor was dat de band voortdurend vergeleken werd met Cream waarin Baker en Clapton eerder hadden samengespeeld. Dit leverde veelal ergernis binnen de band op, omdat de band een andere muziekstijl speelde die veel meer leek op die van Traffic. Aan het eind van het liedje speelden ze dus ook maar songs van Cream om het publiek tevreden te houden. Ook had Ginger Baker voortdurend ruzie met Steve Winwood wat voor Clapton des te meer reden was om met de band te stoppen omdat hij in Cream hetzelfde had meegemaakt tussen Baker en bassist Jack Bruce.

De hoes.

De release van het album zorgde daarbij nog voor een potje heibel.

Op de hoes stond nl. een naakt pubermeisje van veertien met in haar handen een zilveren ruimteschip ontworpen door Mick Milligan, een juwelier aan het Royal College of Art.  Sommigen zagen hierin natuurlijk een phallussymbool (!).

In de US kwam er een alternatieve hoes rond de plaat, met een foto van de groep. 

In de UK werd de zaak nog anders opgelost. De (hier uitklapbare) hoes stak in een dunne bijna doorschijnende gelamineerde omslag om de hele zaak ietwat preuts te houden.

Dar Williams - Promised Land (2008)

Prachtige foto vol symboliek voor deze CD uit 2008

Dar Williams is een van mijn favoriete folkies.

De foto zegt duidelijk dat het "beloofde land" in onze handen ligt en dat het zeer broos is. 

Magnifiek toch!

The Supremes - Stateside Records

Stateside Records is een Brits platenlabel dat in 1962 werd opgericht door EMI als een vervanging voor het Top Rank label.

EMI huurde voormalig Top Rank label baas Fred Oxon om te concurreren met het “London American Recordings”'label van Decca Records.

Terwijl de Top Rank's Britse acts (zoals John Leyton) aan EMI Columbia en HMV labels werden toegewezen, bleef Stateside niet in de UK verdeelde labels uitbrengen onder de noemer “Statedside Records”. Zo vonden toen relatief onbekende labels hun weg naar de UK, zoals Amy, Bell, 20th Century Fox, Scepter, Vee-Jay en A & M, en Tamla -Motown.

De eerste hit voot Stateside was "Palisades Park" van Freddy Cannon (in de US onder het label Swan  Records).

In de late jaren 1960, toen EMI niet langer de licenties voor Motown, MCA en Asylum kon betalen ging het label terziek.

Blijven de schitterende hoezen natuurlijk.

Roy Orbison - Crying (1962)

Een klassieker uit 1962 op het Monument label.

"The Big O"  zong toen "Crying", het werd een wereldhit.

De prachtige hoes toont exact waar het hem om gaat, de man weent. 

Big Brother and the Holding Company - Cheap Thrills (1968)

De eerste platenhoes die de Amerikaanse striptekenaar Robert Crumb (1943) ontwierp, werd meteen zijn beroemdste: “Cheap Thrills” van Big Brother And The Holding Company, de band van zangeres Janis Joplin uit 1968.

De hoes laat zich lezen als een strip, met een wulpse Joplin die linksboven in de hoek de liedjes op de plaat aankondigt.

Hoewel Crumb ook de latere Joplin-plaat (I Got Them Ol' Kozmic Blues Again Mama) voor zijn rekening nam, hield hij zich verder afzijdig van de popmuziek van de late jaren zestig.

Crumbs hart gaat uit naar heel ander werk. Hij is tot op de dag van vandaag een hartstochtelijke kenner en verzamelaar van muziek uit het 78-toerentijdperk: akoestische jazz, folk, blues en muziek van zogeheten stringbands genieten zijn voorkeur.

Misschien wel zijn grootste verdienste als hoesontwerper is dat hij de vaak anoniem gebleven muzikanten uit die vooroorlogse tijd (van wie soms geen foto's voorhanden waren) een gezicht gaf. Ik kom hier later wel eens op terug.

Hier is in elk geval dat allereerste meesterwerk.

Hugh Laurie - Didn't it Rain (2013)

Hugh Laurie op zijn nieuwste cd met New Orleans klassiekers als Schroeder, een personage uit de Amerikaanse stripreeks Peanuts, bedacht door Charles M. Schulz.

Aanvankelijk had Schroeder geen grote kenmerken, totdat Schulz besloot de speelgoedpiano van zijn dochter in de strip te verwerken. Hij gaf deze piano aan Schroeder, die nadien bekend kwam te staan als een virtuoos pianospeler. Tevens ontwikkelde Schroeder een grote liefde voor Europese klassieke muziek en de componist Ludwig van Beethoven. De piano werd geïntroduceerd op 24 september 1951. Een running gag omtrent de piano is dat Schroeder er muziekstukken op kan spelen die normaal niet mogelijk zouden zijn op een speelgoedpiano, want zo'n piano heeft geen zwarte toetsen. Schroeder zegt dat hij het kan doordat hij zo veel oefent.

Eenmaal wilde Charlie Brown Schroeder op een echte piano laten spelen, maar Schroeder vond het enorme formaat van deze piano te intimiderend.

The Supremes - A bit of Liverpool (1964)

Prachtige hoes voor deze middelmatige Supremes plaat.

We zijn 1964, het hoogtepunt van wat ze in de US "the British Invasion" noemden. Door een onwaarschijnlijke speling van het lot leerden de Amerikanen hun eigen roots kennen via een bende punks uit het oude continent.

Deze plaat van de Supremes - zeker niet hun beste - probeert daar ietwat onhandig op in te haken.

Ondanks de misser als plaat leverde het toch een fantastisch mooie hoes op.

Joe Jackson - Body and Soul (1984)

Neen dit is geen Blue Note album.

Toch is Mr. Jackson - net als ik - een grote fan van de hoezen van dit Amerikaanse Jazz label.

De gelijkenis met een van de Sonny Rollins platen (eerder in deze blog) is duidelijk.

Het enige verschil is de kleur, geen blauw maar bruin. 

Prachtig eerbetoon aan Blue Note.

Jean Thielemans - Man bites Harmonica (1958)

Jean Thielemans staat er op de hoes van deze Riverside LP uit 1958.

Het lijkt er inderdaad op dat Toots in zijn harmonica zal bijten !

"Even five decades later, no jazz harmonica player has dethroned the great Toots" (Quincy Jones)

Miles Davis - Relaxin' with the Miles Davis Quintet (1956)

Stijlvolle hoes van het Prestige Label.

Het figuurtje doet exact wat er te doen is ....Relaxen.

The Miles Davis Quintet - Miles Smiles (1967)

Een monument uit de jazz, en voor een keer (glim)lacht Miles. Genoeg om er een foto van te maken en direkt een platenhoes voor het onovertroffen Quintet.

Prachtig toch.

Het was George Bernard Shaw die zei dat "Smiles" het langste woord was in de Engelse taal. Er ligt immers "a mile" tussen de eerste en de laatste "S"

Bob Dylan - En roue libre / Mister Bob Dylan

De eerste LP van Bob Dylan is in Frankrijk, net als bij ons trouwens, onopgemerkt voorbij gegaan.

Vanaf  "Freewheelin'" was het echter anders. 

In Frankrijk werden zowel "The Freewheelin' Bob Dylan" als "The times they are a-changing" in een "Franse"  versie uitgebracht. De hoes werd aangepast aan het Franse publiek.

We mogen niet vergeten dat Dylan in Frankrijk eigenlijk bekend geraakte via de vertalingen van Hugues Aufray.

Daarbij komt nog dat de Franse markt niet erg LP gezind was. Veel en veel populairder waren de magnifieke Franse EP's.

Sonny Rollins - Volume 1 & 2 (1957)

Ik hou van die machtige hoezen van Blue Note. Ze behoren waarschijnlijk tot het allermooitste wat een platenhoes geweest is.

Niet alleen waren ze mooi, maar ook stevig, in dik karton gemaakt en lekker om aan te ruiken (!).

Deze twee eerste volumes van Sonny Rollins, de tenor gigant, voor Blue Note uit 1957, zijn waarschijnlijk de allermooiste.

The Beatles - de franse Ep's

De afkorting EP (Engels: EP of E.P.) staat voor extended play. Dit is een techniek om de speelduur van een grammofoonplaat te verlengen.

Op een gewone single (45 tpm, 17,5 cm) past meestal een liedje aan elke kant. Een ep biedt ruimte aan het dubbele. Daardoor is voor sommigen het woord ‘ep’ synoniem aan een grammofoonplaatje met vier liedjes.

De eerste EP’s kwamen er al in 1948. RCA Victor wilde op die manier konkureren met Columbia Records. Een plaatje op 45 toeren maar met een praktisch dubbele speelduur.

In de Fifties bracht RCA verschillende Disney EP’s uit. Maar de grote doorbraak kwam er met de Rock and Roll. Een EP was het ideale formaat om van een zanger wat meer dan een A en een B kant te presenteren.

Voorbeelden zijn Elvis Presley’s “Love me Tender” EP, “The Beatles Hits” EP en “The Kinkssize Session”.

in Frankrijk was de EP een echte rage. Dit formaat was het ideale uitstalraam voor een artiest die weinig bekendheid had in Frankrijk, wat het geval was voor de meeste Amerikaanse artiesten. Dikwijls maakten we kennis met de Ameikanen of Engelsen via de Franse vertaling. De YéYé generatie was hier zeer sterk in.

Wat echter vooral de Franse EPtjes kenmerkt zijn de zeer verzorgde hoezen. Alleen al daarom zijn die Franse Ep’s zeer gezocht.

Komt daarbij nog dat de keuze van de nummers afhing van de Franse markt en eventuele reeds bestaande franse covers. Dat gaf dikwijls zeer originele samenstellingen voor de Franse Ep’s.

De Beatles brachten 29 EP’s uit in Frankrijk. Stuk voor stuk juweeltjes, niet aleen omwille van de Beatle songs, maar vooral omwille van de prachtige hoezen.

Dit zijn ze.