The Flamingos - Requestfully Yours (1959)

Prachtige LP hoes op het END label uit de late fifties.

De plaat was bedoeld voor de blanke markt en zette de softe kant van de Flamingos in de verf met o.m. de hit "In the still of the Night".

In die tijd werd de voorkeur gegeven aan vogels op de hoes en niet aan een groepsportret van vijf zwarte mannen die doo wop zongen.

Moby Grape (1967)

De elpee Moby Grape was voor mij HET hoogtepunt van de Westcoast-muziek. 

Pas vele jaren later kwam ik er achter dat er ook nog een rel rond de hoes van de eerste elpee was geweest, omdat een van de leden de middelvinger liet zien. De hoezen met die foto werden inderhaast vernietigd, maar een paar duizend exemplaren waren al de deur uit, waar verzamelaars flinke prijzen voor betaalden.

Ringo Starr - Sentimental Journey (1970)

"Sentimental Journey" is het debuut album van Ringo Starr (begin 1970) na de split van the Beatles. "Sentimental Journey" is alles behalve wat de Beatles waren. Het is een echt retro album waar Ringo met veel liefde terugkijkt naar de muziek uit zijn jeugd en vooral die van zijn ouders.

Het gaat o.m. om "Sentimental Journey", "Night and Day", Bye Bye Blackbird", "Stardust", "Love is a many splendoured thing", enz....

Ringo : "I asked, "What will I do with my life now that it's over?". I grew up with all these songs, my family used to sing, my mother and my father, my uncles and aunts. They were my first musical influence. So I went to see George Martin and said: "Let's make a classic album, and to make it interesting the musical arrangements have different people".

Greil Marcus (Rolling Stone) noemde de plaat "horrendous but classy".

De hoes toont ons een pub.

Het gaat om de pub "The Empress" in Dingle, Liverpool, een van de pubs die het meest dichtbij lagen van waar Ringo leefde. Het adres is 93 High Park Street, Liverpool, England. (ik voeg een google streetview foto bij).

De personen achter de ramen zijn familieleden van Ringo.

Black Sabbath (1970)

Black Sabbath was het debuutalbum van de gelijknamige groep met Ozzy Osbourne, Tony Iommi, Geezer Butler en Bill Ward.

Alle nummers zijn van de groep behalve het laatste "Warning" dat een cover is van The Aynsley Dunbar Retaliation.

Dit album sloeg indertijd in als een bom, en dat was het ook.

De groep heette oorspronkelijk Polka Tulk en daarna Earth en speelde vooral bluesrock. Omdat de groepsnaam Earth al door een andere band gebruikt werd, veranderden Iommi, Butler, Osbourne en Ward hun naam in Black Sabbath, naar een horrorfilm van Mario Bava die in de bioscoop tegenover de studio werd vertoond tijdens de opnamen voor hun titelloze debuutalbum. In 12 uur tijd leverden ze een plaat af met donkere teksten en muziek; Hoofdzakelijk blues en hardrock.

Een omgekeerd kruis op de binnenkant van de LP-hoes maakte het plaatje compleet: dit album was helemaal anti-flowerpower, en werd razendsnel populair. Black Sabbath was de eerste groep die zo duidelijk het occulte in zijn teksten verwerkte, en lag hiermee aan de basis van de heavy metal.

De foto werd genomen voor de 15e eeuw Mapledurham watermolen aan de rivier Thames in Oxforshire, Engeland.

Het is wel degelijk een foto hier hoewel die lijkt op een schilderij. De fotograaf -  Keith MacMillan (aka Marcus Keef) - maakte voor deze foto overmatig gebruik van techniek genaamd 'valse kleuren fotografie'. Deze maakt dat groen als rood wordt getoond en andere altererende kenmerkende veranderingen aan de Conventionele 'true colour' fotografie.

King Crimson - In the Court of the Crimson King (1969)

De eerste versie van King Crimson was een feit toen Greg Lake in december 1968 naar Londen verhuisde na een verzoek van Michael Giles en Fripp. Zij zaten als geraamte van Giles, Giles & Fripp met Ian McDonald zonder basgitarist en zanger. Begin januari 1969 werd definitief het startsein gegeven voor de band. Peter Sinfield werd gevraagd de teksten te leveren en werd ook ingeschakeld voor de lichteffecten bij live-optredens. Het eerste concert vond plaats op 9 april 1969 in Londen. De samenstelling was als volgt:

Robert Fripp - gitaar
Greg Lake - basgitaar en zang
Ian McDonald - fluit, saxofoon, mellotron en zang
Michael Giles - drums
Peter Sinfield - teksten en lichtshow

De band werd genoemd naar een al gereed zijnde compositie The Court of The Crimson King. De muziek leunde zwaar op de Mellotron.

De groep brak echt door toen zij optraden in het voorprogramma van de Rolling Stones, toen zij op 5 juli 1969 gratis optraden in Hyde Park, Londen. De schatting van het aantal toeschouwers loopt uiteen van 250.000 tot 500.000. De opnamen voor het eerste album waren op dat moment al begonnen; op 12 juni 1969 werd in de studio een versie opgenomen van 21st Century Schizoid Man; deze laten een melodieuze en tegelijk deels improviserende groep horen.

Het enige album dat de groep in deze samenstelling afleverde is "In the Court of the Crimson King".

Het album wordt door insiders gezien als een mijlpaal in de muziek; het geldt als een van de eerste albums uit de progressieve rock en is hiermee een van de wegbereiders van een nieuw genre, tevens een standaardwerk voor liefhebbers van de klanken van de Mellotron. Op dit pad zouden er velen volgen, velen zouden de muziek van dit album als inspiratie gebruiken.

Het album was een succes doordat muziek, teksten, maar ook hoesontwerp geheel bij elkaar aansloten.

Barry Godber (1946–1970), een computer programeur, schilderde de cover. Hij stierf in Februari 1970 aan een hartaanval, kort na de release van het album.

Robert Fripp : "Peter brought this painting in and the band loved it. I recently recovered the original from EG's offices because they kept it exposed to bright light, at the risk of ruining it, so I ended up removing it. The face on the outside is the Schizoid Man, and on the inside it's the Crimson King. If you cover the smiling face, the eyes reveal an incredible sadness. What can one add? It reflects the music."

Yoko Ono - Season of Glass (1981)

“Season of Glass”  is het album uit 1981 van Yoko Ono dat volgde op de moord op haar man, John Lennon.

Het album is deel van het verwerkingsproces van haar rouw, met songs als "Goodbye Sadness" en "I Don't Know Why".

Op de hoes zien we de met bloed besmeurde bril van John Lennon naast een half vol (of half leeg) glas water op een vensterbank met uitzicht op Central Park, NY.

Mom's Apple Pie (1972)

Mom’s Apple Pie was een Amerikaanse rock band (10 mans)  uit Ohio.

Ze maakten twee albums : Mom’s Apple Pie uit 1972, en Mom’s Apple Pie II van het jaar daarna.

De muziek van de groep houdt zowat het midden tussen Blood, Sweat and Tears en Chicago.

Maar dat was niet het belangrijkste.

De groep is vooral berucht om de hoes van die eerste elpee. Daar houdt Mom haar Apple Pie vast terwijl ze lekker likt aan haar lippen.

Wanneer je naar de Apple Pie kijkt zie je dat in het uitgesneden stuk een vagina te voorschijn komt die druipt van goesting.

Genoeg om verboden te worden. Bij latere versies van het album wordt de vagina weggelaten en vervangen door een soort konstruktie die de apple pie moet recht houden.

Ik heb die eerste versie gevonden op een rommelmarkt lang geleden.

Juicy Lucy (1969)

Juicy Lucy was een Britse rockgroep gevormd in 1969 rond zanger Ray Owen , steel gitarist Glen 'Ross' Campbell (ex-The Misunderstood) saxofonist Chris Mercer en gitarist Neil Hubbard. Dit kwartet wordt aangevuld door Pete Dobson op drums en Keith Ellis (ex-Van der Graaf Generator) op bas.

Ze namen een eerste album ("Juicy Lucy") met de hitsingle Bo Diddley's "Who Do You Love" op, waarna Owen de band reeds verlaat voor een solocarrière. Zijn vervanger is Paul Williams. Even vervangt pianist Tommy Eyre op keyboards Hubbard, doch wordt even later eveneens vervangen door Micky Moody op gitaar. Inmiddels heeft Rod Coombes de drums overgenomen van Dobson, die later zal opduiken in de New Wave-band Duffo. Deze bezetting neemt "Lie back and enjoy it" op in juni 1970.

Het album zelf staat bol van wat men in die tijd hardrock noemde.

De hoes, wel ja, ze zal wel menige wenkbrauwen hebben doen fronsen, en waarschijnlijk zal de hoes alleen al voor een groot deel van de verkoop van die plaat hebben gezorgd.

Ondanks de ietwat wansmakelijke madam, toch al bij al een knappe plaat, te zien in de tijd natuurlijk.

Michael Chapman – Fully Qualified Survivor (1970)

Chapman begon zijn carrière in het Engelse folkcircuit in 1967. Hij tekende al snel bij Harvest - thuishaven in die tijd ook van bands als Pink Floyd en Deep Purple - waarvoor hij vier legendarische albums opnam. Dit was Michael Chapman’s tweede album, op het Harvest label.

Het moet eind 1968  geweest zijn dat ik hem zag in Gent, in een clubje aan de Kuiperskaai, dat nu verdwenen is om plaats te maken voor “Het Zuid”.

Deze plaat is voor mij zowat zijn beste, vooral wegens de mooie ragtime “Naked Ladies and Electric Ragtime” die ik met veel moeite heb leren spelen.

Chapman had een ongelooflijke begeleidingsband achter hem : Mick Ronson (Bowie) elektrische gitaar, Rick Kemp (Steeleye Span) op bass, Paul Buckmaster (Bowie, Bee Gees) string arrangements, en Gus Dudgeon (Bowie, the Zombies) producer.

De hoes is een beetje bombastisch uitgevallen en probeert  MC inderdaad als een Fully Qualified Survivor te verkopen midden in de woelige baren en de storm.

Hank Williams - Sing me a blue song (1957)

Een van mijn oude country platen, in hard karton. Ze ruikt naar het verleden.

Deze elpee uit 1957 is uit op het MGM Label, en was mijn eerste plaat die ik ooit van Hank Williams kocht.

De hoes is niks bijzonder, typisch voor die tijd, een nogal lullige foto van Hank en that's it.

Spijtig dat deze blog ook niet toelaat te ruiken......

Junior Wells - Hoodoo Man Blues (1965)

Hoodoo Man Blues was het debuutalbum van Junior Wells. Hij werd begeleid door de Junior Wells' Chicago Blues Band, met o.m. Buddy Guy (onder de naam Friendly Chap)

Deze prachtige hoes laat het elan van de grootmeester zien. De beweging die in de foto zit is onwaarschijnlijk. 

Mooi.

Reverend Gary Davis - Ragtime Guitar (1971)

Ik heb altijd gehouden van de zgn. pre-war blues. Vandaag een kort stukje over een reus in het Blueslandschap, Reverend Gary Davis en zijn plaat op het Transatlantic Label uit 1971, "Ragtime Guitar".

Geboren in South Carolina, werd hij blind op jonge leeftijd. Hij leerde op een rudimentaire manier gitaar spelen met alleen zijn duim en zijn wijsvinger. Toch wist hij een verbluffende techniek te ontwikkelen. Hij speelde niet alleen blues, maar ook Ragtime en gospelsongs. Hij speelde een unieke mix van al deze stijlen.

Dit is de Engelse release van de plaat die eerder op het Kicking Mule label van Stephan Grossman verscheen.

Wat deze plaat zo bijzonder maakt is de prachtige hoes van Hipgnosis.

Jethro Tull - Stand Up (1969)

Stand Up is een album van de Britse rockband Jethro Tull, uitgebracht in 1969.

Stand Up onderscheidt zich van zijn voorganger This Was doordat het minder gebaseerd is op blues, maar meer een combinatie is van jazz en rock. Het wordt beschouwd als het eerste progressieve rockalbum van de band.

Dit album kwam binnen op nummer 1 in de Engelse hitlijsten. Iets wat hun toenmalige platenmaatschappij Island Records nog nooit overkomen was.

De plaat bevat o.m. Bourée, wereldwijd een grote hit.

De hoes bevat een 'pop-upafbeelding' van de bandleden. Een verwijzing naar de titel van het album. Tegelijk verwijst het ook naar de "wederopstanding" van Jethro Tull die voor deze tweede elpee de bluesgeorienteerde sound verlaten.

De voor- en achterkant van de platenhoes bestaat uit een houtsnede-achtige tekening van de leden van de groep.
 

De latere persingen én natuurlijk de cd hebben de pop up niet.

The Pretty Things - Parachute (1970)

Parachute uit 1970 is “the dark side of the moon” van the Pretty Things. Een essentiëel album.

Het vroege materiaal van de Pretties was sterk bluesy. Zij waren pioniers in de stijl die de Rolling Stones in de jaren '60 hadden uitgezet.

In 1968 namen ze de rockopera  “S.F. Sorrow”, waarvan Pete Townshend zei dat het hem had beïnvloed bij het maken van Tommy.

Parachute volgde twee jaar later en was succes. Van Rolling Stone Magazine kreeg het de benaming beste album van 1970.

De hoes is van Hipgnosis en dat zegt genoeg over de kwaliteit. 

Affinity (1970)

Affinity was een jazz-rock (zoals dat toen heette) groep die in 1970 dit debuut album maakte.

Het album werd gereleased op het beroemde en beruchte Vertigo Label.

Linda Hoyle was de zangeres van de groep.

Ik hou vooral van de prachtige dromerige hoes.

The Eagles - Desperado (1973)

Desperado is het tweede studio album van de Eagles. Het werd opgenomen in de Island Studios in Londen en uitgebracht in 1973. Desperado is een conceptalbum, gebaseerd op de Dalton bende en the Old West.

De bandleden gaan op de hoes gekleed als een outlaw bende. 

 

De Daltongang was een bende vogelvrijverklaarden die het Wilde Westen van de Verenigde Staten onveilig maakten in de jaren negentig van de 19e eeuw.

Drie van de vier broers, namelijk Bob, Grat en Emmett vormden samen met nog een aantal anderen een misdaadbende, met Bob als leider. Na een mislukte overval in Coffeyville op 5 oktober 1892 vonden Bob en Grat de dood en raakte Emmett zwaargewond. Bill Dalton, die tot die tijd geen bandiet was, sloot zich hierna aan bij de overgebleven leden.

Bob Dylan (1962)

Bob Dylan is het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Bob Dylan. Het werd op 19 maart 1962 door Columbia Records uitgebracht.

De muziek werd in twee of drie sessies in november 1961 opgenomen in een studio aan Seventh Avenue in Manhattan (New York). John H. Hammond verzorgde de muzikale productie. Hij hielp Dylan in de herfst van 1961 aan een platencontract bij Columbia Records.

Het album werd over het algemeen positief ontvangen door recensenten, maar de verkoopcijfers stelden teleur. In de eerste week werden er ongeveer vijftigduizend exemplaren van verkocht. Het Amerikaanse publiek was meer gewend aan folkzangers met gepolijste stemmen, terwijl Dylan een ruige zangstem had. Naar aanleiding van het floppen van zijn album werd Dylan bij Columbia Records "Hammond's folly" genoemd. Een maand na de uitgave van Bob Dylan begon hij met het opnemen van zijn volgende album, getiteld The Freewheelin' Bob Dylan.

Voor de hoes werden enkele foto's genomen door Columbia's huisfotograaf Don Hunstein, later verantwoordelijk voor o.m. de hoezen van "The Freewheelin' Bob Dylan" en Simon & Garfunkel's "Sounds Of Silence".

Dylan staat op die foto's als een jongen die pas een nieuwe gitaar heeft gekregen, echt een broekventje. De muts die hij draagt is een verwijzing naar Woody Guthrie, zijn idool.

Bob Dylan - The freewheelin' Bob Dylan (1963)

Suze Rotolo en Bob Dylan.

Samen lopen ze in het besneeuwde New York in het begin van de jaren zestig. De foto is de hoes van het iconische album “The Freewheelin’ Bob Dylan”.

In Februari 1963 zou Columbia Records fotograaf Don Hunstein sturen om de coverfoto te maken voor “The Freehweelin ‘ Bob Dylan”.

Het jonge paar ging een paar keer op en neer Jones Street voor een paar minuten, terwijl Hunstein  foto’s maakte. De straat lag juist om de hoek van Dylan's studio die hij huurde voor $60 per maand, 161 West Fourth Street.

“Bob stuck his hands in the pockets of his jeans and leaned into me. We walked the length of Jones Street facing West Fourth with Bleecker Street at our backs. In some outtakes it’s obvious that we were freezing; certainly Bob was, in that thin jacket. But image was all. As for me, I was never asked to sign a release or paid anything. It never dawned on me to ask.” (“ A Freewheelin’ Time: A Memoir of Greenwich Village in the Sixties ” van Suzie Rotolo)