Bob Dylan (1962)

Bob Dylan is het debuutalbum van de Amerikaanse singer-songwriter Bob Dylan. Het werd op 19 maart 1962 door Columbia Records uitgebracht.

De muziek werd in twee of drie sessies in november 1961 opgenomen in een studio aan Seventh Avenue in Manhattan (New York). John H. Hammond verzorgde de muzikale productie. Hij hielp Dylan in de herfst van 1961 aan een platencontract bij Columbia Records.

Het album werd over het algemeen positief ontvangen door recensenten, maar de verkoopcijfers stelden teleur. In de eerste week werden er ongeveer vijftigduizend exemplaren van verkocht. Het Amerikaanse publiek was meer gewend aan folkzangers met gepolijste stemmen, terwijl Dylan een ruige zangstem had. Naar aanleiding van het floppen van zijn album werd Dylan bij Columbia Records "Hammond's folly" genoemd. Een maand na de uitgave van Bob Dylan begon hij met het opnemen van zijn volgende album, getiteld The Freewheelin' Bob Dylan.

Voor de hoes werden enkele foto's genomen door Columbia's huisfotograaf Don Hunstein, later verantwoordelijk voor o.m. de hoezen van "The Freewheelin' Bob Dylan" en Simon & Garfunkel's "Sounds Of Silence".

Dylan staat op die foto's als een jongen die pas een nieuwe gitaar heeft gekregen, echt een broekventje. De muts die hij draagt is een verwijzing naar Woody Guthrie, zijn idool.

Bob Dylan - The freewheelin' Bob Dylan (1963)

Suze Rotolo en Bob Dylan.

Samen lopen ze in het besneeuwde New York in het begin van de jaren zestig. De foto is de hoes van het iconische album “The Freewheelin’ Bob Dylan”.

In Februari 1963 zou Columbia Records fotograaf Don Hunstein sturen om de coverfoto te maken voor “The Freehweelin ‘ Bob Dylan”.

Het jonge paar ging een paar keer op en neer Jones Street voor een paar minuten, terwijl Hunstein  foto’s maakte. De straat lag juist om de hoek van Dylan's studio die hij huurde voor $60 per maand, 161 West Fourth Street.

“Bob stuck his hands in the pockets of his jeans and leaned into me. We walked the length of Jones Street facing West Fourth with Bleecker Street at our backs. In some outtakes it’s obvious that we were freezing; certainly Bob was, in that thin jacket. But image was all. As for me, I was never asked to sign a release or paid anything. It never dawned on me to ask.” (“ A Freewheelin’ Time: A Memoir of Greenwich Village in the Sixties ” van Suzie Rotolo)

Johnny Cash - The Fabulous Johnny Cash (1958)

Dit is het derde album van Johnny Cash op Columbia Records. Uit 1958.

Het bevat o.m. de hit "I still miss someone".

Ik heb dit album jaren nadien gekocht voor een habbekrats, in een faillissement.

De plaat is niks bijzonders, maar de hoes is echt nog uit die tijd. Dik karton en ze ruikt naar 1958.

Meer moet dat echt niet zijn.

The Ronettes - Presenting the Fabulous Ronettes Featuring Veronica (1964)

Prachtige nostalgie. 

Dit was het debuutalbum van The Ronettes, met o.m. "Be My Baby" (US #2), "Walking in the Rain" (US #23), "Baby, I Love You" (US #24), "Do I Love You?" (US #34), en "The Best Part of Breakin' Up" (US #39).

In de backing vocals zaten o.m. Cher, Sonny Bono en The Blossoms

De hoes is niks bijzonders, alleen zo'n heerlijk nostalgische hoes zoals ze in het begin van de jaren zestig maakten. The Ronettes met op de voorgrond Veronica "Ronnie" Bennett, de latere Miss Spector.

Joni Mitchell – Mingus (1979)

Dit is een van de mooiste albums die ik ken.

“Mingus”  is het tiende studio-album van Joni Mitchell, een samenwerking met jazzmusicus Charles Mingus.

Het album werd opgenomen in de maanden voor Mingus’  dood en het zou uiteindelijk zijn muzikale testament worden. Het album is volledig aan hem gewijd.

De hoes bestaat uit verschillende schilderijen van Joni Mitchell.

Paul McCartney - Ram (1971)

Een zwaar onderschatte plaat van ex-Beatle Paul.

Ram is een album van Paul McCartney en Linda McCartney uit 1971. Het album kwam in de Verenigde Staten uit op 17 mei en in Europa op 28 mei 1971. Het album werd grotendeels opgenomen in New York in november en december van 1970. Na een onderbreking voor kerst en nieuwjaar werd het werk in januari voortgezet. Het afsluitende werk vond plaats van februari tot april 1971 in de Sound Recording Studios in Los Angeles.

In tegenstelling tot zijn voorganger McCartney, waar Paul McCartney vrijwel alle instrumenten zelf speelde, betrok Paul McCartney ditmaal studio muzikanten voor het inspelen van Ram. Hij koos voor Denny Seiwell op drums en Dave Spinoza op gitaar. Later werd Dave Spinoza vervangen door Hugh McCracken. Daarnaast betrok Paul McCartney enkele muzikanten van de New York Philharmoniker voor de strijk- en blaaswerk ten behoeve van "Uncle Albert/Admiral Halsey", "Long Haired Lady" en "Back Seat Of My Car".

Paul McCartney koos voor de titel Ram omdat het woord twee betekenissen heeft, niet alleen in het Engels maar ook in het Nederlands: naar voren stoten (rammen) en een mannelijk schaap. Op de voorkant staat een foto van Paul McCartney met een ram bij de horens. Ook staan er op de hoes meerdere foto's van copulerende kevers, oftewel "fucking beetles"....Het moge duidelijk zijn waar dat aan refereert.

The Scorpions – In Trance (1975)

In Trance is het derde studio-album van de Duitse heavy metalband The Scorpions, uitgebracht in 1975.

De muziek van dit album betekende een breuk met het verleden van de groep als icoon van de zgn.  progressieve Krautrock van de vorige twee albums. Vanaf nu kreeg de band een meer heavy geluid.

De prachtige originele versie van de albumhoes, gefotografeerd door Michael von Gimbut, werd gecensureerd. Op de hoes is duidelijk de borst van het model te zien. Dit kon toen niet en vanaf de tweede release van de plaat werd de borst dus zorgvuldg weggemoffeld.

Cochise (1970)

Cochise was een Engelse country-rock band die in ht begin van de jaren zeventig drie albums uitbracht. Uit derze groep komen o.m. Mick Grabham (later Procol Harum) en BJ Cole.

De groep zelf is al lang vergeten, maar de onvergetelijke hoes van hun eerste album blijft.

Zoals wel meerdere kwaliteitshoezen van die periode was ook deze hoes het werk van Hipgnosis. 

Hipgnosis was een Britse ontwerpgroep die gespecialiseerd was in het ontwerp van hoezen van muziekalbums van rock-'n-roll-muzikanten en -bands waaronder Pink Floyd, Genesis, Led Zeppelin, 10cc en The Alan Parsons Project. Hipgnosis bestond voornamelijk uit Storm Thorgerson, Aubrey Powell en later Peter Christopherson.

Dionne Warwick - Presenting Dionne Warwick (1963)

Presenting Dionne Warwick is de debuutelpee van Dionne, uit 1963.

Ik herinner me dat ik gek was (en nog steeds ben) op het nummer "Don't make me Over".

Ik heb toen naar de elpee gezocht, maar niet gevonden. In de plaats heb ik wel een aantal (franse) epeetjes op de kop getikt met nummers uit die plaat.

De elpee zelf (origineel exemplaar op Scepter Records) heb ik pas gevonden in 1969, in een uitverkoop.

De hoes is niks bijzonders, alleen Dionne die staat te zingen. Ik was vooral gecharmeerd door deze foto van Dionne Warwick in halftinten, een beetje verlegen in the spotlight.

Horace Silver - Blowin' the Blues Away (1959)

Een van mijn ouwe jazz platen (weer eens zo een plaat - in dik karton - die heerlijk ruikt)

De hoes is prachtig. Een beetje a-typisch voor een Blue Note plaat, maar o zo mooi.

We zijn verondersteld de grote Horace Silver aan zijn piano te zien zitten .....Blowin' the Blues away.

Uniek.

Dave Brubeck Quartet - Jazz: Red Hot and Cool (1955)

Een van mijn ouwe platen van Dave Brubeck en zijn formidabel Quartet.

Dit is typisch een jaren vijftig hoes. Brubeck aan de piano met een of andere vrouw die geaffecteerd lacht en verondersteld wordt zich kostelijk te amuseren. Paul Desmond kijkt toe.

Dit is nog een hoes in van dat dik karton. Als je ze op je teen laat vallen zal je het voelen, en .... ze ruikt lekker naar die tijd.

Een prachthoes als je 't mij vraagt.

Alice Cooper - School's Out (1972)

Alice Cooper is de naam van een Amerikaanse rockband met Vincent Furnier als frontman.

School’s Out dateert uit 1972. De lp bevat de gelijknamige hit.

De hoes was speciaal. Ze opende zoals een schooltafel. Binnenin zal de plaat met daarrond een meisjes onderbroekje.

Onnodig te zeggen dat deze hoes in de US strikt verboden was. 

Joni Mitchell - Blue (1971)

“Blue” is het vierde album van de Canadese singer songwriter Joni Mitchell.
Het album dateert uit 1971.

Ondanks het succes van haar eerste drie albums en nummers als "Woodstock" was Joni vast besloten te breken met deze reeks. Tegelijk met de moeilijke breuk met haar oude vriendje Graham Nash ging ze op vakantie in Europa, waarin zij veel van de nummers die op Blue verschenen zou schrijven.

Het album bevat nog een ouder nummer "Little Green”', gecomponeerd in 1967, een song die Joni schreef voor haar dochter die ze indertijd weggaf voor adoptie.

De hoes is blauw, Net als de titel van de plaat “Blue”. 

Er bestaat een roddel die zegt dat het album, en vooral het titelnummer, werden genoemd naar collega-songwriter David Blue, mogelijk op dat moment haar liefje.

In elk geval is dit de periode dat Joni in aanraking kwam met jazz, en Miles Davis. De hoes is volgens haar dan ook een eerbetoon aan Miles, en vooral aan zijn “Kind of Blue” album.

Dion - Alone with Dion (1960)

Dion is de artiestennaam van Dion DiMucci (New York City, 18 juli 1939), een Amerikaans zanger en componist die een nummer 1-hit had in 1961 met "Runaround Sue".

Dion werd geboren in de Bronx in New York. In zijn jeugd was hij lid van straatbendes in de Bronx

In 1958 vormde hij samen met drie vrienden uit de Bronx de doo-wopgroep Dion and the Belmonts. Ze hadden een hit met "I Wonder Why", hun eerste single op Laurie Records. Hun grootste hit was "A Teenager In Love", dat de vijfde plaats in de Hot 100 bereikte.

Ze traden op in American Bandstand en in 1959 namen ze deel aan de Winter Dance Party-toer, met onder meer Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper. Toen Buddy Holly een vliegtuig charterde om vanuit Clear Lake (Iowa) naar een volgend optreden te vliegen, wees Dion een plaats in het vliegtuig af omdat hij de prijs van $36 te hoog vond. Het toestel stortte neer en de vier inzittenden - de piloot, Buddy Holly, Ritchie Valens en J.P. Richardson (alias The Big Bopper) - stierven in de crash.

In 1960 gingen Dion and the Belmonts uit elkaar. Dion ging verder als solo-artiest. Hij liet de doo-wop achter zich en profileerde zich meer als een rock-'n-roll- en rhythm-and-blueszanger. Hij scoorde nieuwe hits in 1960 met "Lonely Teenager" en "Runaround Sue", dat hij samen met Ernie Maresca schreef.

Deze LP is uit 1960 en bevat de hit "Lonely Teenager".

De hoes is prachtig en gestyleerd : Dion als verleider met twee vrouwenarmen die hem omarmen.

Jack Scott - Jack Scott Sings (1959)

Jack Scott (geboren Giovanni Dominico Scafone) werd geboren 28 januari 1936 in Windsor, Ontario, Canada. Zijn repertoire varieert van rock 'n roll, rockabilly, blues, tot country & western, gospel en ballads.

Als zestienjarige begint hij met een band the Southern Drifters. Hij schrijft zijn eerste nummers, waaronder "Leroy" en krijgt zijn eerste contract met Southern Music.

In 1956 tekent hij bij ABC-Paramount dankzij producer Joe Carlton. Twee platen worden uitgebracht in 1957 met rockabilly "Baby she's gone" en "Two timin' woman".

In 1958 verlaat Joe Carlton ABC om zijn eigen label te beginne met Jack Scott. Hier volgen de hits elkaar op : "My True Love", "Leroy", "With Your Love" en "Geraldine".

Dit is mijn LP uit 1959, en bevat de hit "Geraldine".

De hoes is typisch jaren vijfig, een foto van de zanger en daarmee gedaan.

Dale Hawkins - Susie Q (1957)

Vandaag gaan we wat verder terug, naar de fifties

Eind jaren vijftig trad Hawkins op in clubs, gelegen in Shreveport. Hoewel hij beïnvloed werd door de nieuwe rock-'n-roll-stijl zoals die van Elvis Presley en het gitaarspel van Scotty Moore, was Hawkins stijl kenmerkend vanwege zijn Louisiana blues-stijl, toen gespeeld door Afro-Amerikanen. Deze 'zware' bluesgeluiden zijn goed terug te vinden in zijn hit "Susie Q" uit 1957. James Burton (later de gitarist van Elvis Presley) speelde de 'riff' op sologitaar.

Ik hou van deze prachtige hoes, zij toont exect waar het om gaat : FUN.

Carole King - Tapestry (1971)

Tapestry is het tweede soloalbum van Carole King, na Writer uit 1970. De producer was Lou Adler, baas van Ode Records. De productie was zeer sober en minimaal gehouden, zodat de stem en het pianospel van Carole King tot hun recht kwamen. De plaat werd opgenomen in de A&M Recording studios en begin 1971 uitgebracht.

Carole King schreef of schreef mee aan alle nummers; twee daarvan ("It's too late" en "Where you lead") samen met Toni Stern. Drie nummers - "Will you love me tomorrow", "Smackwater Jack" en "(You make me feel like) a natural woman" waren samen haar ex-man Gerry Goffin gecomponeerd, met tekst van Jerry Wexler voor laatstgenoemd nummer. "Will you love me tomorrow" en "(You make me feel like) a natural woman" waren vroeger reeds resp. voor The Shirelles en Aretha Franklin een hit. "You've got a friend" zou een nummer 1-hit worden voor James Taylor. "Where you lead" werd ook een minder grote hit voor Barbra Streisand.

De titel van de plaat slaat op de hoes.

De foto werd genomen in Carole Kings huis in Laurel Canyon.  Carole zit in het vensterraam met een klein tapijtje (tapestry) dat ze zelf had gemaakt. Haar kat Telemachus zit aan haar voeten.