Donna Summer - Love to love you baby (1975)

Donna Summer, pseudoniem van LaDonna Adrian Gaines (Boston, 31 december 1948 – Key West, 17 mei 2012), was een Amerikaans zangeres, songwriter en artieste. Ze was het bekendst van haar discohits uit de jaren 70, die haar de bijnaam "koningin van de disco" opleverden. Als een van de weinige discosterren slaagde ze er ook in om later met andere genres, zoals de r&b, hits te blijven scoren.

 In 1975 werd in veel landen "Love To Love You Baby" uitgebracht. Het nummer sloeg in als een bom. Het orgastische gekreun dat de zangeres in dit nummer ten gehore bracht, was een tijd lang het gesprek van de dag. Het nummer schoot in veel landen naar de eerste plaats in de hitlijsten. In de VS werd het nummer eerst niet uitgebracht, maar wel door enkele radiozenders gedraaid als import uit Europa. Uiteindelijk werd het ook in de Verenigde Staten uitgebracht en ook daar een grote hit. Een aantal radiozenders boycotte de single echter wegens de obscene geluiden. Maar haar naam werd wel gevestigd.

De hoes van het album paste perfect bij de inhoud. 

Barbra Streisand - Streisand Superman (1977)

Barbra Joan Streisand (New York City, 24 april 1942) is een Amerikaans zangeres, actrice, producente en filmregisseuse.

Als zangeres maakte ze zo'n 33 albums. Haar meest succesvolle album was dat met Barry Gibb, "Guilty" uit 1980.

Drie jaren tevoren maakte ze dit album, "Streisand Superman".

Blijkbaar was la Streisand in een frivole bui want ze liet zich voor een keer zo fotograferen. Uit dit album kwam de hit "My heart belongs to me".

The Mama's and the Papa's - If You Can Believe Your Eyes and Ears (1966)

If You Can Believe Your Eyes and Ears (1966) is het debuut album van The Mama's and the Papa's.

John Phillips, Cass Elliot, Denny Doherty en Michelle Phillips formeerden de groep nadat voorgaande pogingen tot het opzetten van een folk-groep hadden gefaald. Ze hadden al direct een reusachtige hit met California Dreamin' , dat nog steeds hun bekendste nummer is.

De naam werd geïnspireerd door een praatprogramma op televisie. Tijdens een brainstorm-sessie zette iemand de televisie aan. In het programma werd een gesprek gevoerd met een Hell's Angel. De eerste zin die ze hoorden was "Now hold on there, Hoss. Some people call our women cheap, but we just call them our Mamas". ("Ho even, Hoss. Sommige mensen betitelen onze vrouwen als 'goedkoop' maar wij noemen ze gewoon 'Mama'"). Cass sprong op en riep uit "Ja! Ik wil een 'Mama' zijn!" Michelle stemde daarmee in en wilde ook een 'Mama' zijn. John en Denny keken elkaar aan en John zei "Papas? Okay, probleem opgelost". De band had haar nieuwe naam.

In interviews geven de bandleden grif toe dat tijdens hun opnamesessies (en eigenlijk ook de rest van hun leven) veel gebruik werd gemaakt van drugs, er was altijd veel marihuana en andere populaire drugs uit die tijd voorhanden. Ze geven zelfs toe dat zij de drugs gebruikten voor de ogen van hun kinderen, die ook vaak bij de opnamesessies aanwezig waren.

De hoes van de eerste plaat was al meteen een schandaal.

De vier groepsleden liggen ongegeneerd samen in bad. Rechts van het bad is een toilet te zien, wat voor menige Amerikaan een brug te ver was. De hoes werd dan ook teruggetrokken en vervangen door een foto ZONDER zichtbare toiletzit.

Picnic, a breath of fresh air (Harvest Records) (1970)

“Picknic - A Breath of Fresh Air” is een bubbele sampler uitgebracht door Harvest Records in 1970.

Deze dubbel elpee is opmerkelijk voor het (toen) nooit eerder uitgebrachte Pink Floyd nummer "Embryo".

De hoes, gemaakt door Hipgnosis, is een statement, niks te maken weer met de inhoud van de plaat (hoewel ...  het Harvest label liet inderdaad een frisse wind waaien in de popmuziek van toen).

Tom Rush (1965)

Folkzanger/gitarist Tom Rush wordt in Portsmouth, New Hampshire, geboren. Hoort thuis in het rijtje Fred Neil, Hoyt Axton, Michael Murphey, maar ook John Prine en Steve Goodman.

Als hij studeert aan de Harvard University tekent hij een contract bij Elektra. Maakt vanaf '64 talloze elpees met daarop materiaal van o.a. Joni Mitchell ('Circle Game'), James Taylor ('Something In The Way She Moves') en Jackson Browne ('These Days').

Dit was zijn eerste plaat voor Elektra, hier in de franse versie.

Ik hou van de hoes omdat ze zo typisch is voor de folk renewal van begin jaren 60. We zien Tom Rush ergens bij een haven staan, hij steekt een sigaret op, en is duidelijk "on the road"

I love it !

East of Eden - Mercator Projected (1969)

East of Eden is een Engelse progressieve rock band, opgericht in 1967 in Bristol door Dave Arbus, Ron Caines en Geoff Nicholson. Hun muziek is doordrenkt met jazz fusion en oosterse invloeden.

Ik heb de groep gezien op het festival te Amougies op 28 oktober 1969.

In 1971 had de groep een hitje met “Jig-a-Jig”. Deze hit was a typisch voor het geluid dat de groep normaal voortbracht.

De titel van de plaat heeft niks te maken met de inhoud van de plaat maar alles met de wonderlijke hoes.

Op de rug van een vrouw wordt namelijk een wereldkaart van Mercator geprojecteerd.

The Eldorados - Crazy little Mama (1957)

De El Dorados waren een Amerikaanse doo-wop-groep.

Hun moment de gloire was de number 1 hit op de R & B charts in 1955, "At my front door"

De VJLP-1001 "Crazy Little Mama" dateert uit 1957.

De prachtige hoes voor deze VJ plaat - typisch jaren vijftig - is een van mijn favorieten.

 

Gerry and the Pacemakers - Ferry 'cross the Mersey (1965)

Dit is een soundtrack voor de film "Ferry Cross the Mersey" uit 1965 In die film heeft de groep rond Gerry Marsden een prominente rol.

Treden ook op in de film : Cilla Black en The Fourmost.

Gerry & the Pacemakers is de groep uit de jaren 60 rond Gerry Marsden. In 1962 kregen Gerry & the Pacemakers een contract bij manager Brian Epstein als tweede groep naast de Beatles. Hun eerste drie singles werden nr. een in de Engelse Charts. Verder kregen ze hits als "Ferry Cross the Mersey" (1964/65) en "Don't Let the Sun Catch You Crying" (1964).

Het nummer "You'll Never Walk Alone" (1963) van Rodgers & Hammerstein, dat indruk had gemaakt op Marsden nadat hij de film Carousel had gezien in zijn jeugd, werd hun grootste hit. Dit lied is vele malen gecoverd en is al jaren het clublied van Liverpool.

De hoes van de plaat toont Gerry aan de boorden van de Mersey in Liverpool, waar anders. 

De Amerikaanse hoes van dezelfde film toont Gerry in the Cavern (Liverpool)

Howlin' Wolf (1962)

Howlin' Wolf (ook bekend als The Rockin' Chair Album) (1962)

De eerste plaat die ik van "the Wolf"  kocht.

Met zijn imposante postuur, 1,98 m en 130 kilo zwaar ("Three hundred pounds of heavenly joy") was zijn voorkomen op het podium indrukwekkend. Met zijn soms ordinaire, dan weer verhalende optreden, en met een stem als een scheepsbel was hij van grote invloed op Captain Beefheart en Tom Waits.

Deze plaat is de tweede van Howlin' Wolf voor Chess en bevat eigenlijk alleen maar klassiekers.

Op de hoes leunt een akoestische gitaar tegen een ouderwetse schommelstoel, maar laat je niet misleiden. Op Chess lp nummer 1469 hoor je geen zacht kabbelende plattelandsmuziekjes, maar de meest energieke grootstadsblues ooit gemaakt. 

Sobere hoes voor een plaat die zodanig explosief was dat ik er weken niet goed van was. Ik had er een stukje van gehoord bij een vriend en moest en zou ze hebben. Uiteindelijk vond ik de plaat in een winkeltje in Brussel dat sindsdien heeft plaats gemaakt voor de pretentieuze gebouwen van de Vlaamse Gemeenschap aan de Antwerpse Steenweg.

Nat King Cole ‎– Just One Of Those Things (1957)

Nat King Cole ‎– Just One Of Those Things (1957)

Prachtige plaat uit mijn collectie.

Twee van de meest opvallende nummers op deze LP zijn "These Foolish Things (Remind Me Of You)" ... waarschijnlijk de beste versie van dat liedje ooit, en "Don't Get Around Much Anymore".

Prachtige plaat in een wondermooie hoes. Een mijmerende Nat Cole zit aan een tafeltje in een lege bar na sluitingstijd ....

Simon and Garfunkel - Bridge over Troubled Water (1970)

"Bridge over Troubled Water" is het 5de en laatste studioalbum van het folk-duo Simon & Garfunkel. Het werd op 26 januari 1970 uitgebracht door Columbia Records.

Wereldwijd werden er meer dan 25 miljoen exemplaren van het album verkocht. Hiermee is het een van de  belangrijkste  albums in de popmuziekgeschiedenis. Het won verschillende prijzen zoals een Grammy voor beste album van het jaar 1971.

De hoes dan.

De (ietwat onduidelijk gefotografeerde) snapshot van het duo Simon en Garfunkel op de voorkant van de plaat is nogal lullig. Garfunkel is een kop groter dan Paul Simon, en dat is eraan te zien. Voor de rest is er niks origineels aan deze foto.

Geef mij dan maar de foto op de achterkant van de hoes, ook een blur foto, maar voor mij had deze foto gerust op de voorkant mogen staan.

The Rolling Stones - Beggars Banquet (1968)

Beggars Banquet is een album van de Engelse rockband The Rolling Stones, uit 1968. Het bevat Sympathy for the Devil, een van de bekendste Stones-nummers.

In het begin van 1968 had Brian Jones al te kennen gegeven dat als er geen ruimte was voor experimentele muziek op het nieuwe Stones-album, hij ermee zou stoppen. Hij speelt op bijna ieder nummer van Beggars Banquet mee maar slechts op één speelt hij gitaar, namelijk de slidegitaar op No Expectations. Verder speelde Jones op dit album de mondharmonica, sitar, tambura, mellotron en backing vocals. Toen Brian de uiteindelijke opnames hoorde moest hij gemerkt hebben dat zijn experimentele bijdragen soms nog maar nauwelijks te horen waren op het eindresultaat. Dit moet de reden zijn geweest dat hij voor de Let it Bleed-sessies niet meer kwam opdagen. De release van dit album was gepland voor de zomer van 1968, maar omdat Mick Jagger en Decca Records het niet met elkaar eens konden worden over wat voor hoes het album moest krijgen, verscheen het pas in december van 1968. Niet al te lang na het uitkomen van dit album (de lente van 1969) werd Brian Jones officieel ontslagen.

Er zijn twee verschillende albumhoezen van het album. De versie die Decca Records wilde verscheen als eerste in 1968. Dit is een witte hoes met letters in stijl van een deftige uitnodiging. De hoes die The Stones aanvankelijk wilde werd pas later uitgegeven. Deze hoes toont een toiletruimte met bekladde muren. De binnenhoes toont de vijf Rolling Stones die in zwerverskleding aan een banket zitten, omringd door een hond en enkele katten.

Dit beschrijft letterlijk de albumtitel, a Beggars Banquet.

Taste (1969)

Taste was een Ierse rockband, geformeerd door Rory Gallagher, nadat hij in 1966 was gestopt met The Impact (een uitvloeisel van de Fontana Showband). Het werd een driemansformatie naar voorbeeld van Cream, waarbij de eerste bezetting naast Rory bestond uit Eric Kitteringham en Norman Damery. In 1967 nam dit trio wat demo's op die in de jaren '70 op LP verschenen onder de titel Early Taste.

Als kleine clubband groeide de groep eind jaren zestig in de nieuwe formatie met Richard "Charlie" McCracken (bas) en John Wilson (drums) uit tot een geweldige liveact.

Het gitaarspel van Rory Gallagher was voor velen een openbaring. Hoogtepunt onder andere was het optreden tijdens het festival op het eiland Wight in 1970. De lp Live at the Isle of Wight is een goede afspiegeling van de muziek van Taste. Onderlinge vetes (Richard en John vonden dat Rory teveel aandacht naar zich toetrok) zorgden ervoor dat de band eind 1970 ophield te bestaan.

Het was het begin van een solocarrière van Rory.

Dit is de hoes van de eerste Taste elpee, met - hoe kan het anders - een foto van Rory....

John Lennon – Rock and Roll (1975)

Voor de hoes van zijn “Rock ’n Roll” album was John Lennon zinnens om een aantal van zijn jeugdtekeningen te gebruiken.

In september 1974 woonde May Pang de eerste Beatlefest conventie in Hamburg bij in opdracht van John. Ze ontmoette er Jürgen Vollmer, een oude vriend van de Beatles uit Hamburg, die de groep had gefotografeerd in de “Hamburg days”.

Hij verkocht een aantal opzienbarende portretten en Pang belde onmiddellijk Lennon om hem te vertellen wat ze had ontdekt. Vollmer ging daarop mee naar New York en Lennon koos een van zijn foto's voor de hoes van zijn “Oldies album”

De foto toont Lennon in een deuropening met drie vage figuren die hem voorbijlopen op de voorgrond. 

John and Yoko / Unfinished Music No 1: Two Virgins (1968)

Unfinished Music No 1: Two Virgins is een experimenteel album, geproduceerd door het echtpaar John Lennon en Yoko Ono.

Het album werd gereleased op 29 november 1968 door Apple Records / EMI, een paar dagen voor de release van het zgn. “White Album”  van de Beatles. Dit is het tweede album uitgebracht op het Apple-label na “Wonderwall Music”  door George Harrison.

De opname dateerde van mei 1968. Het album bevat slechts twee runs van meer dan veertien minuten : “Two Virgins Side One” en “Two Virgins Side Two”.

Beide kanten zijn samengesteld uit een mengsel van verschillende geluiden, discussie en verrassende toepassingen van muziekinstrumenten, waaronder piano en akoestische gitaar. Het geheel doet zo’n beetje denken aan het nummer “Revolution 9” van The White Album.

De cover was een regelrecht schandaal, omdat beide kunstenaars naakt op de hoes stonden.

Om deze reden weigerden zowel EMI als Capitol om de plaat te verspreiden. Uiteindelijk waren het Track Records in het Verenigd Koninkrijk en Tetragrammaton in de Verenigde Staten die het aandurfden maar verpakt in kraftpapier zodat alleen de gezichten van Lennon en Ono te zien waren.

In januari 1969 in New Jersey, werden 30.000 exemplaren van de cover van Two Virgins in beslag genomen door de politie voor pornografie.

Pink Floyd - Animals (1977)

Animals is een album van Pink Floyd uit 1977.

Het is een conceptalbum dat lijkt geïnspireerd door het boek Animal Farm van George Orwell, omdat net zoals in het boek de drie centrale nummers van het album dieren gebruiken voor het beschrijven van menselijk gedrag.

1. De honden (dogs) representeren megalomane zakenmensen, die denken dat ze alles onder controle hebben. Echter ze gaan aan het eind ten onder ("Dragged down by the stone").
2. De varkens (pigs) verwijzen naar, en is een aanval op, diegene de daadwerkelijk de controle hebben: politici en opiniemakers.
3. De schapen (sheep) representeren ten slotte de overgeblevenen. Zij volgen blind, zonder zelfreflectie en zonder mening. Echter er is een sprankje hoop in het nummer als ze in opstand komen en ze een achtervolgende hond doden.

Pigs (Three Different Ones) schopt naast de algemene doelgroep van moralisten, zelfverheerlijkenden en tirannen ook specifiek tegen de schenen van "Mary Whitehouse". Zij was in die tijd een zelfbenoemde beschermer van de Britse popmuziekmentaliteit.

Zowel Sheep als Dogs bestonden al een paar jaar voordat ze op het album zouden verschijnen. Toen heette Sheep nog "Raving and Drooling", en Dogs "You Gotta Be Crazy". Al werden die nummers wel herschreven, en veranderden de songteksten ook. Oorspronkelijk zouden beide nummers op het album Wish You Were Here verschijnen.

Het legendarische opblaasbare varken dat op het albumcover en later in hun live-shows te zien was, is de creatie van Roger Waters. De foto van de elektriciteitscentrale Battersea Power Station is wat dat betreft dan ook geen trucfoto. 

Isaac Hayes - Hot Buttered Soul (1969)

Hot Buttered Soul is het tweede studioalbum van Isaac Hayes. Het in 1969 uitgebrachte muziekalbum werd een mijlpaal in de geschiedenis van de soulmuziek.

Het album wijkt radicaal af van het standaard drie-minutennummerconcept en bestaat enkel uit vier nummer; twee covers van popnummers en twee originele nummers, in lengte variërend van 5 tot 18 minuten.

Het album opent met een cover van de Burt Bacharach en Hal David klassieker Walk on By. Het tweede nummer is Hyperbolicsyllabicsesquedalymistic, een uptempo funknummer met gitaren die een "wah-wah-effect" produceren en de nodige pianoakkoorden. One Woman is het kortste nummer van het album met een duur van vijf minuten'; het nummer handelt over ontrouw. By the Time I Get to Phoenix opent met een acht minuten durende gesproken intro waarna deze cover van het countrynummer van Jimmy Webb langzaam opbouwt naar een climax met hoorns, strijkers, orgels en vocalen.

En dan is er die wonderlijke hoes met Isaacs kale knikker......

The Modern Jazz Quartet - Fontessa (1956)

The Modern Jazz Quartet - Fontessa (1956)

Dit was het eerste album voor het Modern Jazz Quartet op het ATLANTIC Label.

De prachtige hoes laat niet vermoeden dat het hier om een Jazz plaat gaat, hoewel.....

Bob Dylan - de franse EP's

Ook voor Bob Dylan deden de Fransen wonderen. Zijn magnifieke EP’s kwamen in Frankrijk uit vanaf 1964. Er zouden er zo’n 10 komen in totaal.

De Franse Dylan – en tevens zijn vriend – Hugues Aufray zou dienst doen als kapstok waaraan Dylan werd opgehangen. Hij zou Dylan populair maken in Frankrijk.

Hugues kende Dylan van in New York.

Nadat hij een “Crochet” had gewonnen (een soort zangwedstrijd) wordt Aufray door Maurice Chevalier gevraagd om mee te doen in de musical in New York, “Avril à Paris”. Hugues is akkoord en gaat naar de US. Het wordt echter een flop en de hele troep komt terug naar Parijs. Hugues blijft echter in NY.

Daar maakt hij kennis met de folkbeweging rond Washington Square en Bleeker Street in the Village. Hij ziet er Peter, Paul en Mary en leert er een onbekende singer-songwriter kennen, Bob Dylan. Hij is twaalf jaar ouder dan Dylan !!!

Aufray is zeer onder de indruk van Dylan en maakt de overstap naar de folk.

Wanneer hij terugkomt naar Parijs heeft hij de hele folkbeweging in zijn valies zitten.
Hij besluit deze fantastische songs in het Frans te brengen.

Het gevolg zijn een aantal steengoeie vertalingen van Dylansongs en het begin van de Dylan EP’s in Frankrijk.

Weer hebben we een aantal verassingen. Sommige songs worden ingekort, andere songs (o.m. “Like a Rolling Stone” worden integraal uitgesmeerd op een kant van een EP (de duur was te lang voor een 45 toeren plaat maar paste perfect voor een EP).

Dit zijn ze.

Pink Floyd - Atom Heart Mother (1970)

Het album werd vernoemd naar het titelnummer, dat eigenlijk "The Amazing Pudding" zou heten. Een krantenartikel onder de titel Nuclear drive for woman's heart inspireerde echter de bandleden tot de nieuwe titel. Het titelnummer "Atom Heart Mother" werd opgenomen in EMI's Abbey Road Studios te Londen.

De albumhoes toont een koe in een weiland, zonder enige tekst of andere aanwijzingen. Omdat Pink Floyd vrijelijk wilde experimenteren met allerlei soorten muziek, zonder geassocieerd te worden met een specifieke stijl of imago zochten ze een neutraal hoesontwerp. 

Storm Thorgerson, geïnspireerd door Andy Warhols koeienbehang, zei later dat hij eenvoudig een stukje het platteland inreed, en het eerste ding fotografeerde dat hij zag. De naam van de koe is Lulubelle III.